ဒီမိုကရေစီ ကမ်းပါးစွန်းက ဘင်္ဂလားဒေ့ရှ်

ဘင်္ဂလားဒေ့ရှ်နိုင်ငံ ဒါကာမြို့ရှိ ဘိုင်တူမူကာရမ် အမျိုးသားဗလီတွင် ရာမာဒန်ကာလ၌ ရောက်ရှိနေကြသည့် ဝတ်ပြုသူများ။ Photo: Reuters

“ဒီမိုကရေစီအတွက် တိုက်ပွဲဝင်ခဲ့သော ကာလမှသည်၊ မိမိနှင့် အမြင်မတူသော မီဒီယာများကို မီးရှို့ဖျက်ဆီးသည်အထိ အခြေအနေ ဆိုးရွားလာခြင်းသည် ဘင်္ဂလားဒေ့ရှ်၏ ဒီမိုကရေစီ အသွင်ကူးပြောင်းရေး လမ်းကြောင်းချော်နေပြီကို ပြသနေသည်”

၂၀၂၄ ခုနှစ် သြဂုတ်လ၏ နေသာသော ရက်များတွင် ဒါကာမြို့၏ လမ်းမများထက်၌ လေထုသည် မျှော်လင့်ချက်များဖြင့် သင်းပျံ့နေခဲ့ဖူးသည်။ အာဏာကို တင်းတင်းမာမာ ကိုင်တွယ်ပြီး ဆယ်စုနှစ်တစ်ခုကျော်ကြာ အုပ်ချုပ်ခဲ့သော ဝန်ကြီးချုပ် ရှိတ်ဟာဆီနာ ရာထူးမှ ဆင်းပေးခဲ့ရပြီး အိန္ဒိယနိုင်ငံသို့ တိမ်းရှောင်သွားရသည့် မြင်ကွင်းသည် ဘင်္ဂလားဒေ့ရှ်နိုင်ငံသားများအတွက်၊ အထူးသဖြင့် ရှေ့တန်းမှ ဦးဆောင်ခဲ့ကြသော မျိုးဆက်သစ် ကျောင်းသားလူငယ်များအတွက် ဒီမိုကရေစီ အစစ်အမှန်၏ အရုဏ်ဦးအဖြစ် ထင်မှတ်စရာ ဖြစ်ခဲ့သည်။ အာဏာရှင် ပြုတ်ကျသွားပြီဖြစ်၍ လွတ်လပ်မှုနှင့် တရားမျှတမှုတို့ ထွန်းကားတော့မည်ဟု တစ်ကမ္ဘာလုံးကလည်း ရှုမြင်ခဲ့ကြသည်။

သို့သော် ထိုပျော်ရွှင်မှု ပဲ့တင်သံများကား သက်တမ်းမရှည်ခဲ့ပေ။ တစ်နှစ်ကျော်အကြာ၌ ဘင်္ဂလားဒေ့ရှ် လက်ရှိရောက်နေသော နေရာမှာ ဒီမိုကရေစီပန်းဥယျာဉ် မဟုတ်ဘဲ မင်းမဲ့စရိုက်နှင့် အစွန်းရောက်ဝါဒတို့ ရောထွေးနေသော "ကသောင်းကနင်း" အခြေအနေသာ ဖြစ်သည်။ ကြားဖြတ်အစိုးရ ခေါင်းဆောင်အဖြစ် ကျောင်းသားများနှင့် ပြည်သူတို့ တညီတညွတ်တည်း တင်မြှောက်ခဲ့ကြသော ငြိမ်းချမ်းရေးနိုဘယ်ဆုရှင် ပါမောက္ခ မိုဟာမက်ယူနွတ်၏ အုပ်ချုပ်မှုအောက်တွင် နိုင်ငံသည် တည်ငြိမ်မှုထက် လှုပ်ခတ်မှုဘက်သို့ ပိုမိုဦးတည်နေပုံရသည်။

လစ်လပ်သွားသော အာဏာနှင့် အစ္စလာမစ်ဝါဒီတို့၏ ခြေလှမ်းများ

သဘာဝတရားသည် လစ်လပ်နေသော နေရာလပ်တစ်ခုကို အမြဲတမ်း ဖြည့်ဆည်းလေ့ရှိသကဲ့သို့ပင်၊ နိုင်ငံရေးတွင်လည်း ဟာဆီနာ၏ အဝါမီလိဂ်ပါတီ ပြိုလဲသွားပြီးနောက် ဖြစ်ပေါ်လာသော အာဏာလေဟာနယ် ကို ဖြည့်ဆည်းရန် အုပ်စုအမျိုးမျိုးက အလုအယက် ကြိုးပမ်းလာကြသည်။ ဤနေရာတွင် အထူးခြားဆုံးနှင့် အစိုးရိမ်ရဆုံး အပြောင်းအလဲမှာ အစ္စလာမစ်ဝါဒီ (Islamist Hard-liners) တို့၏ အားကောင်းလာမှုဖြစ်သည်။

ယခင်က ဟာဆီနာအစိုးရ၏ ဖိနှိပ်မှုအောက်တွင် ငြိမ်ဝပ်နေခဲ့ရသော ဘာသာရေး အစွန်းရောက်အုပ်စုများသည် ယခုအခါ လမ်းပေါ်ထွက်လာပြီး ၎င်းတို့၏ စံနှုန်းများကို လူ့အဖွဲ့အစည်းအပေါ် အတင်းအဓမ္မ သွတ်သွင်းရန် ကြိုးပမ်းလာကြသည်။ နယူးယောက်တိုင်းမ် သတင်းဌာနက "ဘင်္ဂလားဒေ့ရှ် ပြုပြင်ပြောင်းလဲနေချိန် အခွင့်အရေးချောင်းနေကြသော အစ္စလာမစ် တယူသန်များ" (As Bangladesh Reinvents Itself, Islamist Hard-Liners See an Opening) ဟူသော ခေါင်းစဉ်ဖြင့် ဆောင်းပါးရှည်တစ်ပုဒ် ဖော်ပြခဲ့ခြင်းက ဤအန္တရာယ်ကို မီးမောင်းထိုးပြနေသည်။ ၎င်းတို့၏ လွှမ်းမိုးမှုသည် နိုင်ငံရေးနယ်ပယ်တွင်သာမက လူမှုရေးနှင့် ယဉ်ကျေးမှု နယ်ပယ်များအထိပါ ရိုက်ခတ်လာသည်။

အစ္စလာမစ်တိုင်းပြည် ထူထောင်ရန် ဒါကာတွင် ၂၀၂၅ မတ်လအတွင်းက ဆန္ဒဖော်ထုတ်နေသည့် တရားမဝင် အဖွဲ့အစည်းတစ်ခု။ Photo: Getty Images 

ထင်ရှားသော သာဓကတစ်ခုမှာ ဘာသာရေးအခြေခံ ဝါဒီများက အမျိုးသမီး အားကစားပွဲများကို အနှောင့်အယှက် ပြုလာသည့်လုပ်ရပ် ဖြစ်သည်။ လွတ်လပ်သော ခေတ်သစ်တစ်ခုဟု ကြွေးကြော်ထားသော်လည်း အမျိုးသမီးများ၏ အားကစားလှုပ်ရှားခွင့် ခြိမ်းခြောက်ခံရခြင်း၊ နောက်ဆက်တွဲ အရေးယူမှု မရှိခြင်းတို့သည် ဘင်္ဂလားဒေ့ရှ်နိုင်ငံ၏ ဦးတည်ရာကို မေးခွန်းထုတ်စရာ ဖြစ်လာစေသည်။

လူအုပ်ဖြင့် တရားစီရင်ခြင်း (Mob Justice) သည် တရားဥပဒေစိုးမိုးရေး၏ နေရာကို အစားထိုး ဝင်ရောက်လာသည်။ ဘာသာရေးအရ ထိရှလွယ်သော ကိစ္စရပ်များကို အကြောင်းပြကာ လူအုပ်ဖြင့် အကြမ်းဖက်ခြင်း၊ ခြိမ်းခြောက်ခြင်းများသည် နေ့စဉ်ရက်ဆက် ဆိုသလို ဖြစ်ပေါ်နေပြီး၊ အစိုးရအနေဖြင့် ၎င်းတို့ကို ထိထိရောက်ရောက် ဟန့်တားနိုင်ခြင်း မရှိသေးပေ။

ဒေါက်တာယူနွတ်၏ အကျပ်အတည်းနှင့် စစ်တပ်၏ အရိပ်

အသက် ၈၄ နှစ်အရွယ်ရှိပြီဖြစ်သော ဒေါက်တာ မိုဟာမက်ယူနွတ်သည် ကမ္ဘာ့အလယ်တွင် လေးစားခံရသူဖြစ်သော်လည်း၊ လက်တွေ့မြေပြင်မှ နိုင်ငံရေး မုန်တိုင်းကို ထိန်းကျောင်းရာတွင်မူ ရုန်းကန်နေရသည်။ သူသည် နိုင်ငံရေးသမား မဟုတ်ဘဲ စီးပွားရေးပညာရှင်နှင့် လူမှုပြုပြင်ရေးသမား ဖြစ်သည့်အလျောက်၊ နိုင်ငံရေး ပါးနပ်မှုနှင့် အာဏာစက်ကို အသုံးပြုရာတွင် အားနည်းချက်များ ရှိနေသည်။ ဆန္ဒပြပွဲများကို ဦးဆောင်ခဲ့သော ကျောင်းသားခေါင်းဆောင်များက သူ့ကို ကျောထောက်နောက်ခံ ပေးထားသော်လည်း၊ ကျောင်းသားများ ကိုယ်တိုင်ကလည်း အုပ်စုကွဲများ၊ သဘောထားကွဲလွဲမှုများ ရှိနေပြန်သည်။

ဘင်္ဂလားဒေ့ရှ်နိုင်ငံ၏ ကြားဖြတ်အစိုးရ အကြံပေးအဖွဲ့ ခေါင်းဆောင် နိုဘယ်ငြိမ်းချမ်းရေးဆုရှင် ပါမောက္ခ မိုဟာမက်ယူနွတ်အား ၂၀၁၆ ခုနှစ် ဒီဇင်ဘာလ ၁ ရက်နေ့က လန်ဒန်တွင် တွေ့ရစဉ်။ Photo: Reuters

အခြားတစ်ဖက်တွင် နိုင်ငံရေးဇာတ်ခုံ၏ နောက်ကွယ်တွင် အမြဲရှိနေတတ်သော ဘင်္ဂလားဒေ့ရှ် စစ်တပ်၏ အခန်းကဏ္ဍမှာလည်း ရှုပ်ထွေးနေသည်။ စစ်တပ်သည် ဟာဆီနာကို ဖယ်ရှားရာတွင် အဓိကကျခဲ့သော်လည်း၊ လက်ရှိ ယူနွတ်အစိုးရအပေါ် ထားရှိသော သဘောထားမှာ "သင့်သလိုလို မသင့်သလိုလို" အနေအထားတွင် ရှိနေသည်။ စစ်တပ်သည် တိုင်းပြည် လုံးဝပြိုလဲမသွားအောင် ထိန်းသိမ်းလိုသော်လည်း၊ ဒီမိုကရေစီ အင်အားစုများ အလွန်အမင်း အားကောင်းသွားမည်ကိုလည်း လိုလားပုံမရပေ။ ယူနွတ်၏ အမိန့်အာဏာသည် စစ်တပ်၏ ပူးပေါင်းဆောင်ရွက်မှု အတိုင်းအတာပေါ်တွင်သာ တည်မှီနေရသည့် အခြေအနေဖြစ်ရာ၊ ၎င်းသည် ကြားဖြတ်အစိုးရ၏ ထိရောက်မှုကို များစွာ အားနည်းစေသည်။

သွေးစွန်းသော လမ်းမများနှင့် မီးလောင်တိုက်သွင်းခံရသော စတုတ္ထမဏ္ဍိုင်

"ဒီမိုကရေစီ" ဟူသော စကားလုံးသည် လက်တွေ့တွင် သေနတ်သံများနှင့် မီးခိုးငွေ့များအောက်၌ ပျောက်ဆုံးနေသည်။ ၂၀၂၆ ခုနှစ် ဖေဖော်ဝါရီလတွင် ရွေးကောက်ပွဲ ကျင်းပပေးမည်ဟု ကြားဖြတ်အစိုးရက ကတိပြုထားသော်လည်း၊ လက်ရှိ လုံခြုံရေး အခြေအနေမှာ ရွေးကောက်ပွဲတစ်ခု ဖြစ်မြောက်ရန် မဆိုထားနှင့်၊ သာမန် ပြည်သူလူထု၏ နေ့စဉ်ဘဝ လုံခြုံရေးကိုပင် အာမခံနိုင်ခြင်း မရှိတော့ပေ။

ပြီးခဲ့သော လများအတွင်း ဖြစ်ပျက်ခဲ့သော အကြမ်းဖက်မှု ဖြစ်စဉ်များက ဤအချက်ကို သက်သေပြနေသည်။ နိုဝင်ဘာလ ၅ ရက်နေ့က စစ်တကောင်းမြို့တွင် ပြုလုပ်ခဲ့သော အတိုက်အခံ BNP ပါတီ၏ စုဝေးပွဲကို သေနတ်သမားများ ဝင်ရောက်ပစ်ခတ်ခဲ့ခြင်းသည် နိုင်ငံရေး ပြိုင်ဘက်များအကြား အမုန်းတရားနှင့် အကြမ်းဖက်မှု လျော့ကျမသွားကြောင်း ပြသနေသည်။

ထို့ထက်ပို၍ ဆိုးရွားလာသည်မှာ ဒီဇင်ဘာလအတွင်း ဖြစ်ပျက်ခဲ့သော လုပ်ကြံသတ်ဖြတ်မှုများနှင့် မီဒီယာတိုက်ခိုက်ခံရမှုများ ဖြစ်သည်။

ဒီဇင်ဘာလ ၁၂ ရက်နေ့တွင် အင်ကွီလက်မွန်ချို (Inqilab Moncho) အဖွဲ့မှ ရှာရစ်အိုစမန်ဟာဒီ (Sharif Osman Hadi) သေနတ်ဖြင့် လုပ်ကြံပစ်ခတ်ခံခဲ့ရသည်။ တစ်ပတ်ခန့် ဆေးကုသမှု ခံယူပြီးနောက် ဒီဇင်ဘာလ ၁၈ ရက်နေ့ ညဉ့်တွင် ဟာဒီ ကွယ်လွန်သွားသောအခါ၊ တင်းမာနေသော အခြေအနေသည် ပေါက်ကွဲထွက်သွားခဲ့သည်။ ဟာဒီ သေဆုံးမှုကို မကျေနပ်သော လူအုပ်ကြီးသည် လမ်းပေါ်ထွက်ကာ အကြမ်းဖက် ဆန္ဒပြမှုများ ပြုလုပ်ခဲ့ကြသည်။

ရှရစ်ဖ်အိုစမန်ဟာဒီ ဒီဇင်ဘာလ ၁၈ ရက်၊ ကြာသပတေးနေ့ ညပိုင်းက ကွယ်လွန်ပြီးနောက် ထိုနေ့ညဉ့်တွင်းချင်းပင် ဆန္ဒပြသူများသည် ဒါကာရှိ ပရိုသော်မ်အာလိုနှင့် ဒေလီစတား သတင်းစာတိုက်များကို မီးရှို့ခဲ့ကြသည်။ Photo: AP

ဤနေရာတွင် အထူးသတိပြုသင့်သည်မှာ ဒီမိုကရေစီ၏ အသက်သွေးကြောဟု တင်စားခေါ်ဝေါ်လေ့ရှိသော "စတုတ္ထမဏ္ဍိုင်" မီဒီယာလောကအပေါ် တိုက်ခိုက်လာခြင်း ဖြစ်သည်။ ဘင်္ဂလားဒေ့ရှ်နိုင်ငံ၏ အထင်ကရနှင့် ဩဇာအကြီးမားဆုံး သတင်းဌာနကြီးနှစ်ခုဖြစ်သည့် ပရိုသော်မ်အာလိုနှင့် ဒေလီစတား တို့၏ ရုံးချုပ်များသည် ဒေါသအိုးပေါက်ကွဲနေသော လူအုပ်စု၏ မီးရှို့ဖျက်ဆီးခြင်းကို ခံခဲ့ရသည်။

လွတ်လပ်စွာ ထုတ်ဖော်ပြောဆိုခွင့်နှင့် သတင်းမီဒီယာ လွတ်လပ်ခွင့်အတွက် တိုက်ပွဲဝင်ခဲ့ကြသော တော်လှန်ရေးကာလမှသည်၊ ယခုအခါ မိမိနှင့် အမြင်မတူသော မီဒီယာများကို မီးရှို့ဖျက်ဆီးသည်အထိ အခြေအနေ ဆိုးရွားလာခြင်းသည် ဘင်္ဂလားဒေ့ရှ်၏ ဒီမိုကရေစီ အသွင်ကူးပြောင်းရေး လမ်းကြောင်း လမ်းချော်နေပြီဖြစ်ကြောင်း ပြသနေသည့် အထင်ရှားဆုံး သာဓကဖြစ်သည်။

အိမ်နီးချင်းများ၏ စိုးရိမ်မှုနှင့် ပထဝီနိုင်ငံရေး တင်းမာမှုများ

ဘင်္ဂလားဒေ့ရှ်၏ ပြည်တွင်းမီးသည် နယ်စပ်ဖြတ်ကျော်ကာ အိမ်နီးချင်းနိုင်ငံများကိုပါ ပူလောင်စေလျက်ရှိသည်။ အထူးသဖြင့် ဒေသတွင်း အင်အားကြီးနိုင်ငံဖြစ်သော အိန္ဒိယနှင့် ဆက်ဆံရေးမှာ သမိုင်းတစ်လျှောက် အဆိုးရွားဆုံး အခြေအနေသို့ ရောက်ရှိနေသည်။

ရှိတ်ဟာဆီနာ အိန္ဒိယသို့ ထွက်ပြေးခိုလှုံသွားခြင်းသည် ဒါကာနှင့် နယူးဒေလီကြား ဆက်ဆံရေးတွင် ဆူးတစ်ချောင်း ဖြစ်နေသည်။ ဘင်္ဂလားဒေ့ရှ် ပြည်သူအများစုသည် အိန္ဒိယကို ဟာဆီနာ၏ အဓိက ကျောထောက်နောက်ခံအဖြစ် ရှုမြင်ကြပြီး၊ အိန္ဒိယ ဆန့်ကျင်ရေး လှုပ်ရှားမှုများမှာလည်း မြင့်တက်လာသည်။ ဟာဆီနာကို လက်ခံထားခြင်းအားဖြင့် အိန္ဒိယသည် ဘင်္ဂလားဒေ့ရှ်ပြည်သူများ၏ ဆန္ဒကို မျက်ကွယ်ပြုရာ ရောက်သည်ဟု ခံယူထားကြသည်။ ဤအခြေအနေသည် ကုန်သွယ်ရေး၊ ရေဖူလုံရေးနှင့် နယ်စပ်လုံခြုံရေးဆိုင်ရာ ပူးပေါင်းဆောင်ရွက်မှုများကို ထိခိုက်စေပြီး၊ ဒေသတွင်း တည်ငြိမ်ရေးကို ခြိမ်းခြောက်လျက်ရှိသည်။

ဘင်္ဂလားဒေ့ရှ်နိုင်ငံ ကော့ဘဇားခရိုင်ရှိ ကူတူပါလောင် ဒုက္ခသည်စခန်းအား ဝေဟင်မှ ရိုက်ယူထားသော ဓာတ်ပုံ။ Photo: UNHCR

အခြားတစ်ဖက်တွင်၊ အနောက်ဘက် နယ်စပ်ရှိ မြန်မာနိုင်ငံနှင့် ပတ်သက်၍လည်း အခြေအနေမှာ စိတ်မချရပေ။ ရခိုင်ပြည်နယ်တွင် အာရက္ခတပ်တော် (AA) နှင့် မြန်မာစစ်တပ်တို့၏ တိုက်ပွဲများ ပြင်းထန်နေချိန်၊ ဘင်္ဂလားဒေ့ရှ်ရှိ ဒုက္ခသည်စခန်းများရှိ မွတ်ဆလင်ဒုက္ခသည် တစ်သန်းကျော်၏ ကိစ္စရပ်သည် ချိန်ကိုက်ဗုံးတစ်လုံးသဖွယ် ဖြစ်နေသည်။

ဘင်္ဂလားဒေ့ရှ် ပြည်တွင်းရေး မငြိမ်သက်မှုကြောင့် နယ်စပ်လုံခြုံရေး လျော့ရဲလာပါက၊ ဤဒုက္ခသည်စခန်းများသည် လက်နက်ကိုင် အဖွဲ့အစည်းများ၏ လူသစ်စုဆောင်းရာ နေရာများ ဖြစ်လာနိုင်သလို၊ နယ်စပ်ဖြတ်ကျော် မှုခင်းများလည်း ပိုမိုများပြားလာနိုင်သည်။ မြန်မာ့ပဋိပက္ခနှင့် ဘင်္ဂလားဒေ့ရှ်၏ မင်းမဲ့စရိုက် ပေါင်းစပ်သွားပါက ရလဒ်သည် ဒေသတစ်ခုလုံးအတွက် ကပ်ဘေးဖြစ်လာနိုင်သည်။

မသေချာသော အနာဂတ်နှင့် ကမ်းပါးစွန်းမှ ခြေလှမ်းများ

ဘင်္ဂလားဒေ့ရှ်၏ အနာဂတ်သည် ဝေဝါးနေသည်။ ၂၀၂၆ ရွေးကောက်ပွဲသည် ထွက်ပေါက်တစ်ခု ဖြစ်လာမလား၊ သို့မဟုတ် နောက်ထပ် ပဋိပက္ခတစ်ခု၏ အစပျိုးခြင်း ဖြစ်လာမလား ဆိုသည်ကို မည်သူမျှ တပ်အပ်မပြောနိုင်ပေ။

လက်ရှိ အရှိန်အဟုန်အတိုင်း ဆက်သွားပါက အခြေအနေသည် ပိုမိုဆိုးရွားလာဖွယ်ရှိသည်။ စီးပွားရေးအရ ကြည့်လျှင်လည်း အထည်ချုပ်လုပ်ငန်းကဏ္ဍတွင် ဆန္ဒပြမှုများနှင့် စက်ရုံပိတ်သိမ်းမှုများကြောင့် နိုင်ငံခြားငွေ ဝင်ငွေ ထိခိုက်လျက်ရှိပြီး၊ ငွေကြေးဖောင်းပွမှု ဒဏ်ကို ပြည်သူများ အလူးအလဲ ခံစားနေရသည်။ စီးပွားရေး ကျဆင်းမှုသည် နိုင်ငံရေး မတည်ငြိမ်မှုကို ပိုမို မီးထိုးပေးလေ့ရှိသည်။

“အာဏာရှင်တစ်ဦးကို ဖယ်ရှားခြင်းသည် လွယ်ကူကောင်း လွယ်ကူနိုင်သော်လည်း၊ ဒီမိုကရေစီ စနစ်တစ်ခုကို တည်ဆောက်ခြင်းသည် ထင်ထားသည်ထက် ပိုမို ခက်ခဲနက်နဲကြောင်း သမိုင်းက သက်သေပြနေသည်။”

အဆိုးဆုံး ဖြစ်လာနိုင်သည့် အခင်းအကျင်းမှာ ဘင်္ဂလားဒေ့ရှ်သည် နိုင်ငံရေး သဘောတူညီချက် တစ်စုံတစ်ရာ မရရှိဘဲ၊ အုပ်စုကွဲများအကြား လက်နက်ကိုင် ပဋိပက္ခ အသွင်ဆောင်လာခြင်း သို့မဟုတ် စစ်တပ်က အာဏာပြန်လည် သိမ်းယူခြင်းမျိုး ဖြစ်သည်။ "ဒီမိုကရေစီ" ဟု အမည်တပ်ထားသော်လည်း၊ လက်တွေ့တွင် ကျဆုံးနိုင်ငံတစ်ခု၏ လက္ခဏာရပ်များကို စတင် ပြသနေပြီဖြစ်သည်။

နိဂုံးချုပ်ရလျှင် ဘင်္ဂလားဒေ့ရှ်သည် လွတ်လပ်ခွင့်ကို ရရှိခဲ့သော်လည်း ထိုလွတ်လပ်ခွင့်ကို မည်သို့ စီမံခန့်ခွဲရမည်ကို မသိသေးသည့် အခြေအနေတွင် ရှိနေသည်။ အာဏာရှင်တစ်ဦးကို ဖယ်ရှားခြင်းသည် လွယ်ကူကောင်း လွယ်ကူနိုင်သော်လည်း၊ ဒီမိုကရေစီ စနစ်တစ်ခုကို တည်ဆောက်ခြင်းသည် ထင်ထားသည်ထက် ပိုမို ခက်ခဲနက်နဲကြောင်း သမိုင်းက သက်သေပြနေသည်။

ယခုအချိန်သည် ဒေါက်တာယူနွတ်နှင့် ဘင်္ဂလားဒေ့ရှ် ပြည်သူများအတွက် အဆုံးအဖြတ် ကာလဖြစ်သည်။ ချောက်ကမ်းပါးစွန်းမှ နောက်ပြန်ဆုတ်ပြီး တည်ငြိမ်သော လမ်းကြောင်းပေါ် ပြန်တက်မည်လော၊ အောက်ဘက်ရှိ မင်းမဲ့စရိုက် ချောက်ကမ်းပါးထဲသို့ ခုန်ဆင်းမည်လော။ အချိန်ကသာ အဖြေပေးသွားပါလိမ့်မည်။

လင်းခိုင်
၂၀၂၅ ဒီဇင်ဘာ ၁၉
ကိုးကား - News and Articles about Bangladesh, AI